علی دایی

علی دایی

علی ای علی ی دائی، تو چه آفتی خدا را که به قهقرا فکندی، همه عشق تیم ما را دل اگر خوره شناسی، به رخ همین علی بین که خوره گی اش کلافه، بکند من و شما را مرو ای گدای میدان، ز پی ی گدائی گُل که گُل بدون زحمت، ندهد کسی گدا را تو مگر خدای توپی، وَ نماد فوتبالی که چنین به زیر پایت، بنهاده ای حیا را ره و رسم رهبری را، ز معاویه گرفتی که به اینهمه سماجت، بروی ره خطا را نه رونالدویی، علی جان، نه  برانکویی، علی جان چو کنف شدی رها کن، همه این برو بیا را تو بزرگ وقهرمانی، یَل سابقاً جوانی ز شکوه ابتدایت، مددی کن انتها را بنشین کنار و بو کن ، گل ِ گل‌محمدی را به کلام خود قوی کن، دل مهدوی کیا را برو با علی ی پروین، قدمی بزن صفا کن که بزرگمرد ورزش، نکند رها صفا را نظری به باقری کن، که جوانترست اگرچه؛ به لحاظ سنّ بالا، زده از زمین کنارا تو که گلزن قدیمی، چو پدربزرگ ِ تیمی بنشین بکن تماشا، نوه ها و بچه ها را بنشین به عشق تیمت، سر نیمکت و گلیمت ز گلیم خویش امّا، به برون منه تو پا را نه برو پی برانکو، نه بشو اسیر رهبر که همه وطن نخواند، پی رفتنت دعا را اگرت توان نباشد، که روی به راه تختی برو لااقل کپی کن، ره و رسم پوریا را